*Camila* Nastrój
Dziś zmuszona byłam wstać już o piątej. Znów przez moje
nocne koszmary. Chyba nie muszę
dodawać, że ich głównym bohaterem był Harry...
Nie będę się zagłębiać w szczegóły, aby oszczędzić Wam czasu. W każdym bądź
razie doszłam do wniosku, że podczas pobytu dziewczyn i taty nie dawałam po
sobie poznać jak bardzo wstrząsnęła mną informacja, że chłopcy wracają wcześniej...
Jednak teraz moje obawy i przerażenie nawet to nie całkiem świadome objawiają
się w czasie snów... Coś w głębi serca podpowiada mi, że ich powrót może
przynieść ze sobą wiele innych niespodziewanych wydarzeń...
W każdym bądź razie mam nadzieję, że co by się u nich nie działo
to ja nie będę tego częścią. Dlaczego "mam nadzieję"? Chyba zdołałam
na tyle poznać chłopców, iż wiem, że potrafią wplątać mnie we własne problemy
nawet podczas mojej nieobecności... I choć jestem pewna , że tata i dziewczyny
mnie nie zdradzą to mam świadomość tego iż istnieje masa innych sposobów na
odnalezienie mnie... A wszystkim wiadome jest to, że chłopcy mają różne
znajomości więc... Boże czemu nie ostrzegałeś mnie przed wchodzeniem w związek
ze sławną osobistością? Dlaczego ja sama byłam na tyle głupia i otępiała, żeby
się na to wszystko zgodzić? Gdyby nie tamten jeden błąd teraz byłabym w
Londynie, a za kilka godzin szykowałabym się na próbę w teatrze... Jednak
szybko uświadomiłam sobie, że gdybym nie związała się z Harry'm to teraz nie
oczekiwałabym przyjścia na
świat mojego maleństwa, a także nie przyjechałabym
tutaj i nie poznałabym Ashton'a... A to są jakby nie patrzeć pozytywy tego całego zamieszania... Wszystko ma swoje dobre i złe
strony... Nie ma co gdybać... Jakbym tak zaczęła się zastanawiać nad wszystkimi
decyzjami w moim życiu to również mogłoby się okazać, że wybierałam nie tak jak
powinnam... Lecz każdy człowiek uczy się na własnych błędach i tego powinnam
się trzymać...
Jednakże kwestia mojej pobudki lub tego jak dziś spałam nie jest
najważniejsza gdyż późniejsze wydarzenia z dzisiejszego dnia przekroczyły moje
najśmielsze wyobrażenia, ale powoli i od początku... Z racji tego, że wstałam
tak wcześnie mogłam pozwolić sobie na długą odprężającą kąpiel z dużą ilością
piany, przesiadywanie przed szafą podczas wybierania ubrań na dzisiejsze
spotkanie z Ashton'em, a następnie spędzanie około pół godziny przed lustrem
wykonując nieskazitelny makijaż.
O godzinie dziesiątej usłyszałam dzwonek do drzwi... Nawet nie
wiedziałam, że podczas wykonywania zwykłych zabiegów pielęgnacyjnych czas tak
szybko ucieka. Zbiegłam po schodach w najszybszym i możliwym dla mnie tempie, a
następnie energicznie otworzyłam drzwi. W progu ujrzałam nie kogo innego jak
tylko mojego sąsiada. Jego widok sprawił, że na mojej twarzy od razu pojawił
się uśmiech od ucha do ucha... Owszem taka reakcja jest równie dziwna co
niemożliwa, a jednak.
Kiedy tylko pomyślę o naszym pierwszym spotkaniu wprost nie mogę
uwierzyć, że nasze relacje tak bardzo się ociepliły... Wiem, wiem... Dużo z Was
jak nie wszyscy może sobie pomyśleć, że to tak zwana powtórka z rozrywki, bo...
z Harry'm było tak samo, ale kto wie... Przecież nie wszyscy muszą być od razu
podłymi i bezdusznymi kłamcami... Tym bardziej, że gdyby się tak głębiej
zastanowić to ze Styles'em jednak było całkiem odwrotnie gdyż on najpierw
wydawał się być miłym dopiero później pokazał to na co go stać... Ashton'a
natomiast poznałam od tej gorszej strony, ale z czasem zaczęłam odkrywać, że
tak naprawdę kryje się w nim całkiem inna osoba i nadal nie odpuszczałam sobie
postanowienia, że w końcu osiągnę cel i pomogę mu pozbyć się tej gburowatej
maski. No dobrze, ale o tym już wiecie, a teraz przechodzę do dalszego
opowiadania..
Chłopak powitał mnie, krótkim cześć po czym ukazał zęby w
nieśmiałym uśmiechu. Odpowiedziałam mu tym samym i nastała cisza... Nie miałam
pojęcia czy mam go zaprosić do środka, no bo w sumie mieliśmy gdzieś wyjść, a
teraz stoimy w przejściu jak kołki i żadne z nas się nie odzywa... Już miałam coś powiedzieć i nawet zrobiłam minimalny krok w tył kiedy Ashton stwierdził, że
powinniśmy już iść... Kiwnęłam głową, wyszłam z domu, zamknęłam drzwi na klucz
i zeszłam za nim po schodach. Ashton wziął moją dłoń i razem ruszyliśmy,
jak to on określił, na spacer.
Przez cały wczorajszy wieczór myślałam, gdzie możemy się wybrać
jednak do tej pory nic nie przychodziło mi do głowy. Dopiero gdy wyszliśmy z
domu, dostałam olśnienia i zaczęłam się powoli domyślać celu naszej wędrówki.
Mimo to postanowiłam nie poruszać tego tematu. Prawdopodobnie dlatego, gdyż
sama chociaż po części chciałam mieć niespodziankę... A tak ogólnie rzecz biorąc to
nie poruszyliśmy też żadnego innego tematu. Dlaczego?? Ponieważ miałam
wrażenie, że chłopak
idący obok mnie jest obecny ciałem, ale nie duchem... Skąd
taka myśl? Po prostu chyba dało się odczuć ten niepokój i jakiś rodzaj stresu
bijący od niego. Z racji tego, że nie chciałam mu przeszkadzać również szłam w
milczeniu i podziwiałam zmieniający się krajobraz, w międzyczasie oddając się
własnym myślom. Coraz częściej przyłapuję samą siebie na analizowaniu minionych
miesięcy, a każde takie podejście do rozmyślań kończyło się nowymi i całkowicie
odmiennymi wnioskami. Tym bardziej w ostatnim czasie kiedy w moje ręce trafił
poradnik dla przyszłych mam. Dlaczego właśnie od tamtego momentu? Już
wyjaśniam... Otóż w tej jakże przydatnej książce, niemalże w każdym rozdziale
podkreślają jak bardzo istotna jest rola ojca w wychowaniu dziecka... Kiedy
widzę takie stwierdzenie i to jeszcze pogrubioną czcionką mam ochotę wyrzucić
ten cały podręcznik przez okno... I choć wiem, że za żadne skarby nie
mogę wrócić do Harry'ego to z drugiej strony widzę krzyczący napis...
"DZIECKO MUSI MIEĆ OJCA!" i się podłamuję... W takich chwilach, w
mojej głowie pojawia się lawina wspomnień związanych ze Styles'em, które
najpierw przywołują uśmiech na mojej twarzy, ale później przynoszą to co zwykle
ból i wrażenie rozdrapywania zabliźniających się już ran. Czasami to wszystko
mnie przerasta... Mam dość siebie, swojego życia, świata, w którym przyszło mi
żyć. Rzec można, że dopada mnie wtedy typowa handra typowa chandra, jednak ja czuję, że to jest coś więcej...
Możliwe, że są to, już kiedyś wspomniane, pierwsze objawy depresji... Nie mam
zielonego pojęcia. I jak na razie nie dane mi było dowiedzieć się niczego
więcej, gdyż Ashton oznajmił, że dotarliśmy na miejsce.
Przez to całe zamyślenie nawet się nie zorientowałam, że...
miałam rację... Spokojnym spacerkiem przebyliśmy drogę na wrzosowisko - miejsce
naszego pierwszego spotkania. Czyżby Ashton chciał zacząć od początku? (Nie
powiem, ale zdobyłby tym u mnie wielkiego plusa...) Tego jeszcze nie wiem, ale
mam nadzieję, że wszystkiego się dowiem za chwilkę. Jak na razie skupiłam swój
wzrok na oglądaniu widoków... Wprawdzie tym razem nie były one już tak piękne,
ponieważ każdy zimny dzień przynosił ze sobą więdniecie kwiatów, brązowienie
traw i opadanie liści, aczkolwiek magiczna aura tego miejsca wprawiała w
zachwyt każdego człowieka.
Bez większego zastanawiania usiedliśmy na trawie i zaczęliśmy
wpatrywać się w błękitno-szare niebo. Gdzieniegdzie płynęły sobie małe chmurki,
więc zajęłam się rozpoznawaniem kształtów, jednak na dłuższą metę nie było to
czymś hmmm pasjonującym czy fascynującym. Milczeliśmy jeszcze przez
dłuższą chwilę... Ta cisza zaczynała się w tym momencie robić męcząca, ale
kiedy już chciałam przerwać to otępienie, Ashton cichym i niepewnym głosem
zaczął mówić...
- Widzisz Camilo kiedy tu przyjechałaś poznałaś mnie od tej złej
strony... W dodatku wszyscy
przedstawili Ci mnie jako chłopaka, który wdaje się
w bójki, jeździ motorem jak szaleniec i ogólnie sieje spustoszenie w każdym
miejscu gdzie się pojawi. Owszem po części mieli rację... Zapewne Twoja ciotka
powiedziała Ci, że nie byłem taki od początku, że pewnego dnia coś się stało i
zmieniłem całe swoje nastawienie do wszystkiego co mnie otacza. Tu też się w
niczym nie pomyliła... Dotychczas nikt nie poznał mojej prawdziwej historii.
Zanim jednak zacznę swoją opowieść chciałbym Cię bardzo przeprosić za moje
zachowanie podczas naszego pierwszego spotkania i... zaproponować, żebyśmy
zaczęli naszą znajomość od początku... - Nie miałam pojęcia co mam
powiedzieć... Chociaż spodziewałam się podobnego scenariusza to jednak, kiedy
stanęłam przed faktem dokonanym nie byłam w stanie uwierzyć, że to się dzieje naprawdę...
Nie mogłam wydusić słowa dlatego też położyłam swoją rękę na dłoni chłopaka i
uśmiechnęłam się promiennie... Sam fakt, że za chwilę dokona się coś czego
oczekiwałam, co było jakby częścią mojego celu w jakiś sposób sprawił, że
oniemiałam... Na szczęście Ashton zrozumiał, że tym gestem wyraziłam swoją
zgodę gdyż zaczął mówić... - Dwa lata temu w tym miasteczku była trójka
przyjaciół. Dwóch chłopaków i jedna dziewczyna. Ja, Jason i Emily cóż...
Byliśmy ze sobą bardzo zżyci... Nie było chwili, której nie spędzaliśmy w swoim
towarzystwie... Wspólne wakacje, wypady do kina, imprezy i tym podobne...
Zawsze razem bez względu na nic... - do tego momentu jego wyraz twarzy był
bardzo neutralny. Jednak po ostatnim zdaniu zatrzymał się, westchnął, i promiennie
się uśmiechnął jakby na wspomnienie starych
dobrych czasów. Chwilę później już
kontynuował swoją historię, ale nadal z uśmiechem na twarzy. -Któregoś pięknego
dnia doszedłem do wniosku, że czuję coś więcej do Em... Postanowiłem jej to
wyznać dlatego też kupiłem kwiaty, wystroiłem się jak nie wiadomo jaki elegant
i pojechałem pod jej dom. Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj... Pogoda
była piękna... Świeciło słońce, a na błękitnym niebie nie było ani jednej
chmury. Jakby nie patrzeć warunki idealnie sprzyjające do wyznania miłości. No
więc "wyciągnąłem" Emily z domu pod byle pretekstem i bez żadnych
uprzedzeń poinformowałam ją o tym co do niej czuje... – nie sądziłam, że jego
uśmiech może być jeszcze większy, ale właśnie mnie o tym uświadomił. -Uwierz
mi, że nie jesteś nawet w stanie wyobrazić sobie mojej radości, kiedy ówczesna
przyjaciółka stwierdziła, iż odwzajemnia moje uczucia... Zaczęliśmy spotykać
się ze sobą częściej tylko sam na sam, ale mimo wszystko staraliśmy się nadal
być tak samo zgraną grupą trójki przyjaciół. Jason nie był ani zły, ani
przeciwny temu związkowi, wręcz przeciwnie bardzo nam kibicował... Czy mogło
być piękniej? Znalazłem miłość swojego życia, a przy tym nie straciłem żadnego
z przyjaciół... Tak było przez calusieńki rok... Możesz mi wierzyć lub nie, ale
odliczałem ostatnie dni do równej rocznicy gdyż miałem dla Emily wspaniałą
niespodziankę... Stwierdziłem, że jesteśmy ze sobą już tak długo, kochamy się
najbardziej na świecie i nie widzimy świata poza sobą dlatego też postanowiłem
się jej oświadczyć. Nadszedł w końcu ten dzień... Ubrałem się w swój najlepszy
garnitur, kupiłem największy bukiet czerwonych róż i najpiękniejszy
pierścionek, a następnie udałem się do domu swej ukochanej...
Podekscytowany i
szczęśliwy wszedłem do jej domu bez pukania, ani dzwonienia... – zauważyłam jak
od tej chwili mina mu coraz bardziej rzednie…Nie miałam nawet pojęcia dlaczego,
ale wiedziałam, że za chwilę się dowiem… -Podczas drogi do jej pokoju czułem
się jakbym leciał na skrzydłach, ale kiedy otworzyłem drzwi spadłem i to z
ogromnym hukiem... Zastałem swoją dziewczynę w sypialni ze swoim najlepszym
przyjacielem... Emily znalazła taki sposób na spędzenie naszej okrągłej
rocznicy...- tu ponownie się zatrzymał, a ja znałam już odpowiedzi na wszystkie
pytania krążące po mojej głowie… Nie wiedziałam czy to już koniec, czy mam się
odezwać… Ale nawet jeśli miałabym coś powiedzieć to kompletnie nie wiedziałam
co… Zaskoczenie i niedowierzanie ogarnęło cały mój umysł… Jak? Jakim cudem? A
przede wszystkim dlaczego?? W moje myśli wkradł się poważny głos Ashton’a. - To
właśnie sprawiło, że stałem się taki oschły i zgorzkniały... To właśnie ta
sytuacja wyzuła mnie z wszelkich uczuć... Nie byłem w stanie uwierzyć w to, że
istnieje prawdziwa miłość. Nie wierzyłem kompletnie w nic. A jeżeli
zastanawiasz się co miało miejsce po tym całym zdarzeniu to już Ci odpowiadam...
Emily i Jason zamieszkali razem jakby nigdy nic i stali się najwspanialszą parą
na świecie... Nawet nie próbowali się tłumaczyć czy...- tu znów zatrzymał się
na chwilę, wziął głębszy oddech i całkowicie zmienił temat- Wiesz dlaczego tak
bardzo na Ciebie naskoczyłem podczas naszego pierwszego spotkania? - zapytał, a
ja pokręciłam przecząco głową, bo tylko na tyle było mnie stać w tamtym
momencie - ponieważ z wyglądu jesteście do siebie podobne niemalże jak dwie
krople wody. - domyśliłam się, że Ashton zakończył swój monolog gdyż spuścił
głowę i przez dobrych kilka sekund w ogóle się nie odzywał. Nadal nie miałam
pojęcia jak się zachować... Z jednej strony byłam zaszczycona tym, że Ash
obdarzył mnie takim zaufaniem i wyznał całą prawdę, a z drugiej świadomość jak
bardzo został skrzywdzony jeszcze bardziej mnie przytłoczyła... Niepewnie
podniosłam dłoń i musnęłam palcami kilka kosmyków jego kręconych włosów...
Chłopak spojrzał na mnie i delikatnie się uśmiechnął dzięki czemu dodał mi
trochę otuchy...
*********************************************************************************
Witam Was bardzo serdecznie po dłuższej przerwie! Właśnie od tego pragnę zacząć... Rozdział nie pojawił się w sobotę ponieważ... W tym momencie mogłabym wymienić wiele powodów, bo ostatnio bardzo dużo się u mnie dzieje, ale chcę być z Wami szczera i napiszę caluteńką prawdę otóż byłam bardzo cierpliwa... Czekałam z gotowym rozdziałem już od dłuższego czasu na komentarze i w ogóle, ale nie pojawiało się nic... Przez tydzień nie pojawił się ani jeden komentarz... Byłam wściekła i fochnięta... Stwierdziłam, że na razie to rzucam... Nie wiem na ile, nie wiem na kiedy, ale musicie mieć jakąś nauczkę... Później pomyślałam, że prawdopodobnie nikt nie zauważy braku działalności na blogu, bo nikt go nie czyta i jeszcze bardziej utwierdzałam się w przekonaniu żeby nic nie pisać i nie publikować... Aż do wczoraj... Komentarz Forever Yours i nowej czytelniczki przywrócił mi wiarę w Was więc postanowiłam dłużej nie zwlekać i... oto jest dwudziesty szósty rozdział z wieloma wyjaśnieniami... Dosłownie wyłam jak go pisałam więc myślę, że jest całkiem dobry, ale moje zdanie tu liczy się najmniej więc... Proszę Was o to abyście już po otrząśnięciu się, przyswojeniu wszystkich informacji i oderwaniu wzroku od gifów z przeboskim Ashton'em napisały chociaż kilka słów z własną opinią gdyż to wiele dla mnie znaczy!!! Nie wiem co mogę tu jeszcze napisać... Pytań chyba nie muszę zadawać, bo po takim rozdziale to komentarz sam się piszę bez żadnych pomocy od autora więc... ja teraz siedzę i czekam na jakiś odzew od Was... Mam nadzieję, że nie zmusicie mnie do kolejnych fochów i "zawieszeń"! Pragnę zadedykować ten rozdział Darii Wojdak, no i oczywiście Forever Yours również zasługuję na dedykację!!! Myślę, że Was nie zawiodłam... <3
Pozdrawiam wszystkich czytelników i jeszcze raz namawiam do pisania komentarzy... Dla Was to tylko kilka minut, a dla mnie godziny, a nawet dni radości, ekscytacji i motywacji do dlaszego tworzenia!!! Przesyłam uściski i całusy!!! <3
Aleksandra *o*
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz